کتاب درختی که بال در آورد:داستانهایی از زندگی امام جواد(ع) به قلم مجید ملامحمدی و انتشارات بوستان کتاب در 62 صفحه به چاپ رسیده است. قصه ها در یادِ من و تو می ماند و در لایه های عمیقِ ذهن و ضمیر ما رسوخ می کند و رفیقِ همیشگی زندگی می شود.
پس بکوشیم تا دوستان و همراهانِ مشفق و دلسوزی انتخاب کنیم و زندگی آینده ی خود را با یادها و خاطرههای شان، شکوفا سازیم. این مجموعه چهارده جلدی، قصه هایی کوچک از زندگانی چهارده معصوم(ع) را به قلمی روان به تصویر کشیده است.
در این جلد، داستان هایی آموزنده از زندگانی امام جواد(ع) می خوانیم و خاطره ها را در آغوش محبتش ورق می زنیم. خلاصه داستان اسم من جواد است را با هم می خونیم: از دورگرد و غبار زیادی به هوا برخاسته بود.بچه ها با دیدن این غبار به دیوارها پناه بردندغبار هر لحظه نزدیکتر می شد.یکی از بچه ها گفت:طوفان است به خانه هایمان برویم.کودکی دیگر گفت به گمانم گردباد است.جواد ساکت بود و به غبار نگاه می کرد.ناگهان یکی از بچه ها فریاد زد:نگاه کنید سواران حاکمفرار کنید.همه بچه ها با نزیک شدن اسب ها پا به فرار گذاشتند و به خانه هایشان رفتند.به جز جواد کسی در کوچه نماند.اسب ها حالا آرام می آمدند.جواد نگاهشان می کرد.تعدادشان زیاد بود.جواد از جایش تکان نخورد و با شنیدن صدای سم اسب ها بازهم بی اعتنا بود.مردی اسب سوار کنار او آمد و نیزه اش را به سمت او گرفت و گفت پسرک به خانه تان برو.خلیفه بزرگ دارند می آیند.لحظاتی بعد اسب سفید و بزرگی در مقابل جواد ایستاد.اسب خلیفه بود.خلیفه قیافه خشمگین به خود گرفت و گفت :چرا مثل بچه های دیگر فرار نکردی؟جواد سر خود را بالا گرفت و گفت:راه که برای تو تنگ نیست.کار اشتباهی هم انجام ندادم که بترسم.خلیفه با تعجب ابروهایش را بالا انداخت و چند بار هم سری تکان داد و از روی اسب خم شد و گفت:پسرجان اسمت چیست؟چواد گفت:اسم من جواد است.خلیفه پرسید:فرزند که هستی؟جواد گفت :علی بن موسی الرضاو
,جواد ,ها ,اسب ,خلیفه ,بچه , ,بچه ها ,و گفت ,اسب ها ,امام جواد
پس بکوشیم تا دوستان و همراهانِ مشفق و دلسوزی انتخاب کنیم و زندگی آینده ی خود را با یادها و خاطرههای شان، شکوفا سازیم. این مجموعه چهارده جلدی، قصه هایی کوچک از زندگانی چهارده معصوم(ع) را به قلمی روان به تصویر کشیده است.
در این جلد، داستان هایی آموزنده از زندگانی امام جواد(ع) می خوانیم و خاطره ها را در آغوش محبتش ورق می زنیم. خلاصه داستان اسم من جواد است را با هم می خونیم: از دورگرد و غبار زیادی به هوا برخاسته بود.بچه ها با دیدن این غبار به دیوارها پناه بردندغبار هر لحظه نزدیکتر می شد.یکی از بچه ها گفت:طوفان است به خانه هایمان برویم.کودکی دیگر گفت به گمانم گردباد است.جواد ساکت بود و به غبار نگاه می کرد.ناگهان یکی از بچه ها فریاد زد:نگاه کنید سواران حاکمفرار کنید.همه بچه ها با نزیک شدن اسب ها پا به فرار گذاشتند و به خانه هایشان رفتند.به جز جواد کسی در کوچه نماند.اسب ها حالا آرام می آمدند.جواد نگاهشان می کرد.تعدادشان زیاد بود.جواد از جایش تکان نخورد و با شنیدن صدای سم اسب ها بازهم بی اعتنا بود.مردی اسب سوار کنار او آمد و نیزه اش را به سمت او گرفت و گفت پسرک به خانه تان برو.خلیفه بزرگ دارند می آیند.لحظاتی بعد اسب سفید و بزرگی در مقابل جواد ایستاد.اسب خلیفه بود.خلیفه قیافه خشمگین به خود گرفت و گفت :چرا مثل بچه های دیگر فرار نکردی؟جواد سر خود را بالا گرفت و گفت:راه که برای تو تنگ نیست.کار اشتباهی هم انجام ندادم که بترسم.خلیفه با تعجب ابروهایش را بالا انداخت و چند بار هم سری تکان داد و از روی اسب خم شد و گفت:پسرجان اسمت چیست؟چواد گفت:اسم من جواد است.خلیفه پرسید:فرزند که هستی؟جواد گفت :علی بن موسی الرضاو
درباره این سایت